Η μαζική κινητοποίηση την προηγούμενη Πέμπτη (28 Νοέμβριου), ενάντια στις πειθαρχικές διώξεις των εκπαιδευτικών που αρνήθηκαν να λάβουν μέρος στην “αξιολόγηση” παραλίγο να “καπελωθεί” από ένα σοβαρό επεισόδιο που έγινε μετά την κινητοποίηση. Το οποίο τελικά, στρέφεται ενάντια στον απόηχο των απεργιών (23/10 και 20/11), την ιστορία του εργατικού κινήματος, αλλά και τις προσπάθειές μας για άμεση κλιμάκωση της πάλης.
Οι εργαζόμενοι από τις ανακοινώσεις που βγήκαν μπορούν και θα βγάλουν τα συμπεράσματά τους.
Άνοιξαν όμως κάποια θέματα που δεν μπορούμε παρά να σχολιάσουμε γιατί τα ζούμε επί μακρόν και κάτι πρέπει να αλλάξει. Γιατί εδώ, στα Γιάννενα, νιώθουν πολλοί/ές να φιμώνονται στις συγκεντρώσεις, να στήνονται μπροστά τους “αλυσίδες” που “χτίζουν υγειονομικές ζώνες” ανάμεσα στους απεργούς, μπροστά στα μάτια όλων των συγκεντρωμένων, των τηλεοπτικών σταθμών της πόλης και… των ΜΑΤ.
Συστηματικά, βλέπουν να βαφτίζονται “αγωνιστές”, “συνάδελφοι” που σε στέλνουν “…διά ασήμαντη αιτία…” σε ΕΔΕ και πειθαρχικά, σε “ταξικά” τα ψηφοδέλτια που συμμετέχουν ακροδεξιοί ή επαγγελματικά στελέχη που ξέχασαν τους εργασιακούς χώρους τους, να δίνουν καθημερινά τη μάχη στα σχολεία, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γωνιά της πόλης μας, για το καλό του κόμματος, αλλά και το δικό τους (τα ανταποδοτικά δεν τα βρίσκουμε μόνο στα δημοτικά τέλη).
Έτσι, η εικόνα κάποιος να είναι ξαπλωμένος στην “Ανεξαρτησίας”, να ζητά βοήθεια και αβασάνιστα να χαρακτηρίζεται “…προφασιζόμενος ο τραυματισμός του…” και ταυτόχρονα “…προσπάθεια δραματοποίησης με ανυπόστατες καταγγελίες…”, μας ξεπερνά. Δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία της πόλης του Γιοσέφ Ελιγιά και του Καρασκόγια.
Την επομένη (29/11), διοργανώθηκε στα Γιάννενα, ημερίδα (ΟΛΜΕ, ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και ΕΛΜΕ Ιωαννίνων), προκειμένου να γιορταστούν τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Ομοσπονδίας. Η διοργάνωση απ’ την ΟΛΜΕ ανάλογων εκδηλώσεων είναι επιβεβλημένη και δεν χρειάζεται να γίνεται με αφορμή κάποια επέτειο. Όμως, η συγκυρία, το δυστοπικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί στο δημόσιο σχολείο, επιβάλλουν ο εορτασμός των 100 χρόνων της ΟΛΜΕ να γίνει στο δρόμο.
Με την πιο πλατιά αλληλεγγύη και στήριξη στους συναδέλφους/ισσες που τους επιδόθηκαν παραπεμπτικά για πειθαρχικές διώξεις για τη συνδικαλιστική τους δράση… εξαιτίας της συμμετοχής τους στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, που έχει νόμιμα προκηρυχτεί από την ΑΔΕΔΥ, καθώς το ΥΠΑΙΘΑ δεν έχει προσφύγει στο δικαστήριο για την περίπτωση αυτή.
Την ίδια ώρα τα καλέσματα συμπαράστασης και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας πληθαίνουν. Για αναίτιες συλλήψεις κι εκδικητικές πρακτικές των τελευταίων ετών από ανθρώπους που βγήκαν με ανιδιοτέλεια στο δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης, της εναντίωσης στον πόλεμο στην Ουκρανία και τη σφαγή στην Παλαιστίνη, στους πλειστηριασμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις απολύσεις, την απλήρωτη εργασία, τη λεηλασία του ορυκτού μας πλούτου, κλπ, με κατηγορίες αναιτιολόγητες και έωλες.
Αυτές οι διώξεις είναι η ξεκάθαρη προσπάθεια στοχοποίησης αγωνιστών και περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να τα καταφέρουν! Γνωρίζουμε ότι απέναντι θα βρούμε τον εργοδοτικό, κυβερνητικό και κομματικό συνδικαλισμό με πολλές εκδόσεις και μάσκες.
Οι πετσοκομμένοι μισθοί, η ακρίβεια, η φτώχεια, η ανεργία, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί των ματωμένων πλεονασμάτων, διαμορφώνονται αντιστρόφως ανάλογα με την οργάνωση της πάλης, τις Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων, την απεργιακή κλιμάκωση.
Οι εργαζόμενοι ζουν εδώ και καιρό την πρακτική των ανακοινώσεων και των e-mails από μονοκομματικά προεδρεία, πολλά πρωτοβάθμια σωματεία κινδυνεύουν να μετατραπούν σε σφραγίδες άψυχες και κούφιες συλλογικότητες. Ενώ, κάθε προσπάθεια απλού συντονισμού των σωματείων σταματά ή υπονομεύεται.
Στην προσπάθεια εκείνων που εργάζονται – συνειδητά ή ασυνείδητα – στη γραμμή συκοφάντησης και ποδηγέτησης του εργατικού κινήματος και τις ιδιοκτησιακές αντιλήψεις, η απάντησή μας είναι η πολιτική, ηθική, εργατική, συνδικαλιστική απομόνωσή τους.
