Πρόκληση για τον λαό είναι το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνηση της Ν.Δ. που συζητιέται στην Βουλή. Λίγες μέρες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, όπου δεκάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν λόγω των πολιτικών ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των μεταφορών, η κυβέρνηση έρχεται να προωθήσει την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του νερού.
Το νέο νομοσχέδιο στοχεύει στο να δημιουργήσει μία νέα Ρυθμιστική Αρχή ελέγχου των υδάτων και των αστικών αποβλήτων, με στόχο την υιοθέτηση κανόνων τιμολόγησης, να βαθύνει την εμπορευματική λειτουργία των δημοτικών επιχειρήσεων και να προχωρήσουν οι άμεσες ιδιωτικοποιήσεις.
Έχουμε πείρα από αντίστοιχες ρυθμιστικές αρχές όπως η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων με θύματα στις ράγες, όπως η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας με θύματα απ’ το κρύο και πανάκριβο ρεύμα για τον λαό. Η εξέλιξη αυτή θα αυξήσει ακόμη περισσότερο το ήδη ακριβό νερό για τα λαϊκά νοικοκυριά αλλά και την αγροτική παραγωγή που στενάζει ήδη από τα τεράστια κόστη παραγωγής. Θα φέρει νοικοκυριά χωρίς πρόσβαση σε ύδρευση, κινδύνους για την υγεία και την ασφάλεια του λαού, τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις υπηρεσίες-επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης.
Έγκλημα με ιστορία.
Στην Ελλάδα, η υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ για ιδιωτικοποίηση του νερού μετρά πάνω από δύο δεκαετίες. Όλες οι προηγούμενες Κυβερνήσεις έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην σταδιακή ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του νερού. Χαρακτηριστικές είναι οι εξελίξεις που δρομολόγησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ειδικότερα η μεταφορά των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο και η ΚΥΑ τιμολόγησης του νερού το 2017, που υπολόγιζε την τιμή του νερού με βάση την κερδοφορία του επενδυμένου κεφαλαίου
Τα κροκοδείλια δάκρυα του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθουν κανέναν. «Ούτε σκέψη για ιδιωτικοποίηση του νερού» φωνάζουν οι τοπικοί του βουλευτές, την ώρα που οι ίδιο εφάρμοσαν ως Κυβέρνηση την πολιτική που μας έφερε εδώ.
Συνένοχη και η Δημοτική αρχή, αυτή και οι προηγούμενες, αφού όλα τα προηγούμενα χρόνια, προχώρησαν παραπέρα την ιδιωτικοποίηση του νερού, προωθώντας και στηρίζοντας όλες τις παραπάνω αντιδραστικές εξελίξεις.
Έγκλημα με Ευρωπαϊκή σφραγίδα.
Το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης προσαρμόζει το πλαίσιο λειτουργίας της εγχώριας αγοράς, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ για τη «ρύθμιση της υδατικής πολιτικής», σύμφωνα με τα αντίστοιχα πρότυπα για την απελευθερωμένη αγορά Ενέργειας.
Αυτό γίνεται με το βλέμμα στο ΕΣΠΑ 2021-27, που προβλέπει τη χρηματοδότηση των ομίλων για εκτέλεση σχετικών έργων υποδομής ύψους έως και 4 δισ. ευρώ. Άλλωστε, είναι ένα απ’ τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης που πρέπει να υλοποιηθούν μέσα στο επόμενο εξάμηνο.
Η κατάσταση στην πόλη των Ιωαννίνων.
Και στην πόλη μας βιώνουμε τις συνέπειες της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού που ήδη εφαρμόζεται. Οι αλλαγές που φέρνει το νέο νομοσχέδιο όχι μόνο δεν θα λύσουν τα προβλήματα, αλλά αντίθετα θα τα πολλαπλασιάσουν. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
• Η επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων για τις υπηρεσίες ύδρευσης-αποχέτευσης έχει αυξηθεί κατά 150% σε σχέση με το 1999.
• Η συντήρηση του δικτύου αγωγών ύδρευσης και αγωγών αποχέτευσης θυσιάστηκαν στο βωμό της βέλτιστης κερδοφορίας της επιχείρησης. Η ίδια η ΔΕΥΑΙ υπολόγιζε σε 45% τις απώλειες νερού από διαρροές.
• Στο Πέραμα, στην Κρύα, στην Κατσικά και στην Αμφιθέα το νερό τους καλοκαιρινούς μήνες δεν επαρκεί για όλη την ημέρα και γίνονται συστηματικές διακοπές νερού.
• Η υδρομέτρηση έχει ανατεθεί ήδη σε εργολάβους, ενώ οι νέοι ηλεκτρονικοί υδρομετρητές σφίγγουν περαιτέρω την θηλιά γύρω από τον λαιμό των λαϊκών οικογενειών.
• Από το 2017 υπάρχει απόφαση για ανάθεση είσπραξης οφειλών προς ΔΕΥΑΙ από τη Δ.Ο.Υ. και υλοποιήθηκε από το 2020.
• Τα Καρδαμίτσια και η Πεδινή κάθε χρόνο πλημμυρίζουν.
• Στην ΔΕΥΑΙ έχουμε μείωση του μόνιμου προσωπικού κατά 50%, σε σχέση με τη δεκαετία του 2000, ενώ ο όγκος των εργασιών έχει αυξηθεί πάνω από 50%. Οι μισθοί των εργαζομένων έχουν μειωθεί από το 2009 κατά 45% περίπου. Αντίστοιχα, έχει διαμορφωθεί μία ολόκληρη «βεντάλια» έντασης και εκμετάλλευσης, από εργαζόμενους με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, εργαζόμενους με 2μηνες συμβάσεις και μια σειρά «ευέλικτες μορφές απασχόλησης».
Το κόστος στο λαό, τα κέρδη στους καπιταλιστές της περιοχής.
Την ίδια ώρα που ο λαός της πόλης μας βιώνει τα παραπάνω αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, οι εταιρίες εμφιάλωσης έχουν αυξήσει την άντληση υδάτων κατά 55% ενώ για την παραχώρηση των πηγών πληρώνουν ψίχουλα και αγόρασαν «τζάμπα» τις κοινοτικές εκτάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους και τις εξαγωγές, τσακίζοντας βέβαια τα εργατικά δικαιώματα των εργαζομένων τους.
Οι βιομηχανίες ΒΙΚΟΣ και ΖΑΓΟΡΙ, εμφιαλώνουν με βάση τις άδειές τους ήδη περίπου 2εκ. κυβικά το χρόνο, την ώρα που υπάρχουν περιοχές της πόλης με λειψυδρία, ενώ Δήμοι και Περιφέρεια φρόντισαν να διαγραφούν τα πρόστιμα 2,45εκ € που τους είχαν επιβληθεί.
Κράτος και τοπικοί άρχοντες, κλείνουν τα αυτιά τους στις φωνές των αρμόδιων υπηρεσιών που χρόνια προειδοποιούν ότι ο υδροφόρος ορίζοντας της περιοχής στερεύει ως αποτέλεσμα και της υπεράντλησης.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν το αδιέξοδο της εμπορευματοποίησης του νερού, της λογικής κόστος-όφελος που εφαρμόζεται και στην περίπτωση της ύδρευσης-αποχέτευσής. Στον βωμό της κερδοφορίας και περικοπής των δαπανών, θυσιάζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, η πρόσβαση του λαού της πόλης στο βασικό αγαθό του νερού και καταλήγουμε σε ανεπανόρθωτη ζημιά στο περιβάλλον.
Η πρόταση του Κ.Κ.Ε.
Σήμερα, το ΚΚΕ απαιτεί την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου και μπαίνει μπροστά στο δρόμο της σύγκρουσης με την πολιτική της ΕΕ για την εμπορευματοποίηση του νερού, για δραστική μείωση των τιμολογίων, για να μην υπάρξει καμιά διακοπή νερού στα λαϊκά νοικοκυριά, για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με δικαιώματα, κατάργηση των εργολάβων. Καλεί το λαό με τον αγώνα του να μην επιτρέψει αυτό το νέο έγκλημα, να πάρει μαζικά μέρος στις κινητοποιήσεις που οργανώνουν τα σωματεία και άλλοι μαζικοί φορείς για την απόσυρση του νομοσχεδίου
Το νερό δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα και μονόδρομος προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο ριζικά διαφορετικός δρόμος της κοινωνικής ιδιοκτησίας, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ενιαίος κρατικός φορέας νερού, θα διαχειρίζεται το σύνολο των υδατικών πόρων, θα προχωρά στο σύνολο των αναγκαίων κατασκευαστικών έργων, και θα συνεργάζεται με την κρατική βιομηχανία παραγωγής σχετικού υλικού οδηγώντας σε ικανοποίηση των αναγκών του λαού για φθηνό, ασφαλές, ποιοτικό, φθηνό νερό.
