Ξεκινώ, θυμίζοντας το σύνθημα της παράταξής μας: “Δήμος ΟΛΩΝ για ΟΛΟΥΣ”.
Πολιτευόμαστε, υπερασπιζόμενοι το δίκαιο και το δικαίωμα κάθε συνανθρώπου μας (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που διακρίνονται από κάποιου είδους διαφορετικότητα) και είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους συμπεριφορά σε βάρος τους. Είτε αυτή αναφέρεται σε μειονότητες, είτε σε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, είτε σε ομοφυλόφιλους.
Επιλογή και ατομικό δικαίωμα του κάθε ενήλικα είναι να κάνει ότι θέλει στη σεξουαλική του ζωή. Και εάν επιθυμεί να το επισημοποιήσει, μπορεί κάλλιστα μέσω του ισχύοντος πλαισίου του Συμφώνου Συμβίωσης.
Μέχρι εκεί.
Το δικαίωμα των ζευγαριών ομοφυλόφιλων στην κοινή τεκνοθεσία, για μένα, δεν καταργεί μία ανισότητα, ούτε αποτελεί κοινωνική μεταρρύθμιση.
Το δικαίωμα των ζευγαριών ομοφυλόφιλων στην κοινή τεκνοθεσία, για μένα, καταργεί την έννοια της μάνας και του πατέρα και αποδομεί τον όρο οικογένεια. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα και ανάγκη και σε “μάνα” και σε “πατέρα”. Γιατί, “μάνα” και “πατέρας” είναι δύο διακριτά, πολύτιμα και αναντικατάστατα συναισθηματικά πρότυπα.
Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα παραμείνει.
Αυτό, δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει.
Μία τυχαία και παροδική μόδα, «φτωχή» σε παραδοσιακή εθνική και κοινωνική ρίζα, χωρίς την αποδοχή ή έστω τη στήριξη από την πλειοψηφία της κοινωνίας, δεν θα βρει μακρά ιστορική βιωσιμότητα, ούτε αποδοχή στη συνείδηση του Έλληνα, έστω και αν νομοθετήθηκε.