«Ν’ αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία.
Είναι απλά αυτό που λέμε δικαιοσύνη!»
Δον Κιχώτης (Μιγκέλ Ντε Θερβάντες)
Τα παιδιά μας θα έρθουν σ’ επαφή με τις τέχνες της
ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ, ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΙΚΗΣ, ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ, ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΨΗΦΙΔΩΤΩΝ, ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΚΟΣΜΗΜΑΤΩΝ, ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ,ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ
ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ «Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ…. με τον Αγάπιο Αγαπίου»
Ο σπουδαίος συγγραφέας παιδικών βιβλίων Τζάνι Ροντάρι έλεγε πως «τα παιδιά έχουν από την ίδια τους τη φύση το προνόμιο οραματιστή. Έχουν διεκδικήσεις από τη ζωή απίστευτα επαναστατικές. Απαιτούν τη νίκη του καλού θεαματική και την απονομή δικαιοσύνης λειτουργική».
Το Εργατικό Κέντρο, τα Εργατικά Σωματεία, ο Εμπορικός Σύλλογος, η Ένωση Γονέων, ο Σύλλογος Γυναικών καλούν κάθε εργατική – λαϊκή οικογένεια να κάνει αντικείμενο διεκδίκησης πως θα μεγαλώσει ένα παιδί, σε ποιο πλαίσιο θα διαπαιδαγωγηθεί, με τι περιεχόμενο, αξίες και ιδανικά, τι μπαίνει στο μυαλό και στην καρδιά του, ποια θα είναι η ποιότητα του ελεύθερου χρόνο του.
Με το προνόμιο του οραματιστή και με το αίσθημα δικαίου που έχουν τα παιδιά μας, να παλέψουμε, να τους δώσουμε μια κοινωνία διαφορετική, όπου μόνη προνομιούχα «τάξη» θα είναι τα ίδια τα παιδιά, δηλαδή το αύριο όλης της ανθρωπότητας. Κι αυτό το αύριο της ανθρωπότητας καθορίζεται από το σήμερα, ότι η παιδική ηλικία δεν είναι προετοιμασία για τη ζωή. Είναι η ίδια ζωή.
Ως γονείς επιζητούμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Είμαστε διατεθειμένοι να μοχθήσουμε, να κοπιάσουμε, να υπομένουμε στερήσεις και θυσίες, όμως:
ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ
ΝΑ ΜΟΧΘΗΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΑΤΟΜΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ
Απέναντί μας έχουμε ένα εχθρικό κράτος που αφήνει την εργατική – λαϊκή οικογένεια αβοήθητη και ταυτόχρονα την ενοχοποιεί για όλα τα κοινωνικά φαινόμενα που το ίδιο δημιουργεί και αναπαράγει όπως bulling, εθισμός στο διαδίκτυο κλπ. Είναι το ίδιο κράτος που για τα κέρδη των λίγων μας βάζει να δουλεύουμε τις Κυριακές, 6ήμερα και 7ήμερα, 10 και 12 ώρες.
- Ποιος ασχολείται με τα παιδιά τις ώρες απουσίας μας; Όταν γυρνάμε κατάκοποι πώς να τους μιλήσουμε και πώς να μας μιλήσουν;
- Ποιος στέκεται συμπαραστάτης όταν ο ένας ή οι δύο γονείς μένουν άνεργοι και δεν μπορούν να διασφαλίσουν στα παιδιά τους τα στοιχειώδη; Ποιος τους βοηθάει να ορθοποδήσουν και να διαχειριστούν τα συναισθήματα που προκαλεί μια τέτοια κατάσταση;
- Ποια δομή και ποια υπηρεσία βοηθάει τις οικογένειες να ξεπεράσουν ζητήματα όπως ένα διαζύγιο, ο θάνατος ενός μέλους, τις οικονομικές δυσκολίες; Μήπως οι υποστελεχωμένες υπηρεσίες των νοσοκομείων, οι κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων, των 4-5 ατόμων για 150.000 κατοίκους;
- Που είναι οι ειδικοί στα σχολεία οι οποίοι θα ανιχνεύσουν τα αίτια των «αποκλινόντων συμπεριφορών»; Ποιοι θα δώσουν συμβουλές στην οικογένεια;
- Με ποια μέσα και ποιο προσωπικό υποστηρίζονται τα παιδιά που για κάποιους λόγους απομακρύνονται από τις οικογένειές τους, όταν αυτός ο τομέας έχει αφεθεί κατά κύριο λόγο στις ΜΚΟ;
Δεν θα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας 7ήμερα, μισθούς πείνας, εξοντωτικά σχολεία, εμπορευματοποιημένα νοσοκομεία, σάπιες αξίες και ιδανικά.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΟ «ΚΑΛΟ» ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ
Ο ΚΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΕΓΝΟΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Να είναι το δικό μας στίγμα στους καιρούς όπου η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, μετατρέπεται κάθε πτυχή της σε εμπόρευμα.
Ο ελεύθερος χρόνος είναι υπερπολύτιμος όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τις οικογένειές μας. Έχει αντίκτυπο στην σωστή ανατροφή των παιδιών μας, καθώς, με τη σωστή αξιοποίησή του, μπορούμε να διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας να αποκτούν κοινωνικές γνώσεις και δεξιότητες, αυτοεκτίμηση, υπευθυνότητα, συλλογικότητα, διάθεση για συμμετοχή στην κοινωνική ζωή και δράση. Μαθαίνουν να εκτιμούν και να είναι αλληλέγγυοι στον συνάνθρωπό τους, να σέβονται την αξία της ζωής και του περιβάλλοντος.
Το Εργατικό Κέντρο, τα Σωματεία, οι Σύλλογοι, επιδιώκουν μέσα από την καθημερινή τους δράση να αναδείξουν την αλληλεξάρτηση όλων των πτυχών της κοινωνικής μας ζωής: από τη δουλειά, τη ζωή στη γειτονιά, τη μόρφωση, την ψυχαγωγία μέχρι τη διεκδίκηση και τους αγώνες για τα δικαιώματά μας.
Οι πολυάριθμες πρωτοβουλίες του προηγούμενου διαστήματος, τα Λαϊκά Μαθήματα, οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης, οι παιδικές γιορτές, τα λαϊκά μπάνια, ο αγώνας δρόμου για την Παλαιστίνη, ήταν δράσεις με αποδέκτη κάθε λαϊκό άνθρωπο. Απευθύνονταν σε καθέναν και καθεμιά που αγωνιά για το μέλλον των παιδιών του, τη μόρφωση, τη διαπαιδαγώγηση του, που συγκλονίζεται από τη σφαγή στην Παλαιστίνη, από τη μετατροπή της Μεσογείου σε υγρό νεκροταφείο για χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες, από την συμμετοχή της Ελλάδας στους Ιμπεριαλιστικούς πολέμους, από την εργασιακή ζούγκλα.
Τα προηγούμενα χρόνια στις παιδικές γιορτές, υπήρχαν παιδιά που πρώτη φορά είδαν από κοντά τηλεσκόπιο, έκαναν πειράματα φυσικής, χημείας, ανέβηκαν σε κωπηλατική βάρκα, γνώρισαν καινούργια αθλήματα. Διαπίστωσαν ότι η γνώση έχει δημιουργική πλευρά και δεν ταυτίζεται με την «παπαγαλία», τη «δεξιότητα» και την «πληροφορία».
Σήμερα το σχολείο είναι ξένο, ανιαρό και απόμακρο για τους μαθητές, ένας κυκεώνας υποχρεώσεων και άγχους που «σκοτώνει» τη δημιουργικότητά τους. Παραποιεί την πραγματικότητα, προωθεί την αποσπασματικότητα και τον ανορθολογισμό. Ο νέος δεν μαθαίνει το πιο βασικό: να αγαπάει από την πιο τρυφερή του ηλικία, τη μόρφωση, το διάβασμα. Δεν είναι τυχαίο ότι το μάθημα ζωντανεύει, οι μαθητές σταματούν να κάνουν φασαρία, όταν εκπαιδευτικοί με μεράκι, βρίσκουν κάτι διαφορετικό να τους διδάξουν, αξιοποιούν τη λογοτεχνία, το θέατρο, τη μουσική, τις τέχνες για να μιλήσουν στις ψυχές τους.
Σ’ αυτό το σχολείο, οι γονείς αγωνιούμε καθημερινά, ακόμη και για την στοιχειώδη ασφάλεια των παιδιών μας, όταν το 50% των νηπιαγωγείων έχουν κατασκευαστεί πριν τον αντισεισμικό κανονισμό του 1985 και μόλις το 7% έχει κατασκευαστεί με τον σύγχρονο αντισεισμικό κανονισμό του 2000. Αντίστοιχα, μόλις 6 από τα 39 δημοτικά έχουν κατασκευαστεί με τον τελευταίο κανονισμό.
Όσο για τη δημιουργική ενασχόληση των παιδιών μας, ούτε λόγος… Δεν υπάρχει χώρος ούτε στο σχολείο, ούτε στη γειτονιά. Το Άλσος είναι εγκαταλειμμένο, το Γιαννιώτικο σαλόνι είναι κλειστό και ήδη έχει παραχωρηθεί σε ιδιώτη, το Πανηπειρωτικό υπολειτουργεί, η Ακαδημία είναι κλειστή όλο το καλοκαίρι όπως καιπολλές αυλές σχολείων. Στις παιδικές χαρές η είσοδος γίνεται «με ατομική ευθύνη» και δεκάδες άλλοι χώροι στην πόλη είναι αναξιοποίητοι και παρατημένοι στην τύχη τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ακόμη και όταν κάποιος γονιός έχει τη δυνατότητα να πάει με την οικογένεια του στο Πανηπειρωτικό, όπως την Καθαρή Δευτέρα ή την 25Η Μαρτίου, συναντά «απαγορευτικό» λόγω της έλλειψης προσωπικού και της επικίνδυνης κατάστασης των χώρων, που υποτίθεται ότι είναι για το κοινό.
Γινόμαστε ένα, συντασσόμαστε με όλους τους κατοίκους, σε κάθε γειτονιά, που παλεύουν για ελεύθερους χώρους με υποδομή. Ο μόνος τρόπος για να παρέχουμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα να χαρούν την ανεμελιά, τη δημιουργικότητα και τη μοναδικότητα της πιο όμορφης περιόδου της ζωής τους, είναι στη συλλογική πάλη. Να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης το δικαίωμα στο παιχνίδι, γιατί «το παιδί αρχίζει να μαθαίνει παίζοντας», όπως έγραψε ο μεγάλος παιδαγωγός Αλεξέι Λεόντιεφ.
Να πολλαπλασιαστούν, να πυκνώσουν και να συντονιστούν κινήσεις όπως πρόσφατα έγινε με μάζεμα υπογραφών για το Πάρκο Κουραμπά. Το Κράτος και ο Δήμος – ως κομμάτι του κράτους – απαξιώνουν ό,τι έχει να κάνει με τις λαϊκές ανάγκες. Δεν είναι τυχαία η έκφραση του Δημάρχου στο Δημοτικό Συμβούλιο ότι οι παιδικές χαρές «ήταν μόδα των παλιών εποχών».
Συλλογικά να διεκδικήσουμε:
- Να διαμορφωθούν και να παραδοθούν στον λαό της πόλης, χώροι που σήμερα μαραζώνουν.
- Να υπάρχει δωρεάν πρόσβαση σε όλες τις αθλητικές εγκαταστάσεις. Ανακατασκευή και συντήρησή τους. Να δημιουργηθούν νέοι σύγχρονοι αθλητικοί χώροι σε συνοικίες και χωριά.
- Δωρεάν – ποιοτικά προγράμματα μαζικού αθλητισμού και πολιτισμού για τα παιδιά μας.
- Διοργάνωση από τον Δήμο καλλιτεχνικών – πολιτιστικών εκδηλώσεων, με δωρεάν είσοδο για το κοινό. Έμπρακτη στήριξη των πολιτιστικών συλλόγων και ερασιτεχνικών ομάδων.
- Να μην εκχωρηθούν ελεύθεροι χώροι για επιχειρηματική δράση.
- Να επισκευαστούν όλες οι παιδικές χαρές και να δημιουργηθούν νέες.
- Δωρεάν πρόσβαση στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και τα ΚΔΑΠ για την πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών.
- Ιδιαίτερη μέριμνα για έργα πρόσβασης και διευκόλυνσης των ΑμεΑ. Δημιουργία δημόσιων και δωρεάν υποστηρικτικών δομών.
Η ίδια η ζωή έχει αποδείξει ότι όταν τα παιδιά αφεθούν ελεύθερα
να δημιουργήσουν, τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά.
Η φετινή παιδική γιορτή, αφιερωμένη στις Τέχνες, αναδεικνύει τη δημιουργικότητα, τις αναρίθμητες δυνατότητες που κρύβει ο κάθε άνθρωπος.
Κάνει τη μάθηση παιχνίδι, το παιχνίδι δημιουργία.
