Στις 30 Σεπτεμβρίου 2023 δόθηκε η εκκίνηση του ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 2023, ο οποίος είναι ένας ετήσιος διεθνής αγώνας υπερμαραθωνίου δρόμου 246,8 χιλιομέτρων. στη διαδρομή Αθήνα – Σπάρτη.
Το Σπάρταθλο αναβιώνει τα βήματα του Φειδιππίδη, ενός αρχαίου Αθηναίου δρομέα μεγάλων αποστάσεων, ο οποίος το 490 π.Χ., πριν από τη μάχη του Μαραθώνα, εστάλη στη Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια στον πόλεμο που διεξήγαγαν οι Έλληνες με τους Πέρσες.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Φειδιππίδης έφτασε στη Σπάρτη μια μέρα μετά την αναχώρησή του από την Αθήνα.
Το 1984 ιδρύθηκε ο Διεθνής Σύνδεσμος «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ», ο οποίος από τότε μέχρι σήμερα διοργανώνει ανελλιπώς τον αγώνα κάθε Σεπτέμβρη.
Η Λαμπρινή Ντούτση του Σ.Δ.Ιωαννίνων έτρεξε και τερμάτισε τον σπουδαίο αυτό αγώνα κανοντάς μας όλους περήφανους αλλά και συγκινημένους με τα συναισθήματα και τις σκέψεις της που σας παραθέτουμε:
“Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τον τερματισμό μου στο Σπάρταθλον 2023, μα δεν μπορώ ακόμα να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου. Ο αγώνας,ταξίδι, υπέροχο ταξίδι για μένα, που όταν στάθηκα στην εκκίνηση σκέφτηκα: “όνειρο ζω”! Δρόμος μακρύς, σπαρμένος με πόνο, δάκρυα κι αρετές. Δύο χρόνια πριν ξεκίνησε το ταξίδι, όταν στη Σπάρτη τρέχοντας 24ωρο επιασα το πολυπόθητο όριο για τον αγώνα στόχο. Έκλαψα τότε. Αναμονή μέχρι να κληρωθω. Κι όταν πήρα μήνυμα από το Βασίλη Γλεντζέ, “περάσαμε κι οι δυο, ραντεβού στην Ακρόπολη”, έκλαψα από χαρά. Βασίλη ευχαριστώ για όλα, αποτελείς για μένα ξεχωριστή κατηγορία φίλου, μου προσφερες μεγάλη βοήθεια. Η προετοιμασία πολύμηνη. Υπό την καθοδήγηση του Μήτσου Κεχαγιογλου. Εγώ ο μοναχικος λύκος εντάχθηκαν στην αγέλη των λύκων. Δεν το μετάνιωσα για αυτό. Πήρα βοήθεια, γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους σε μια δεμένη ομάδα. Δημήτρη δεν έχω λόγια, ευχαριστώ για τη βοήθεια της προετοιμασίας, αλλά κυρίως για την παρουσία σου, σώμα και ψυχή, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ήσουν δίπλα σε όλους μας, σαν σκιά προστατευτική. Έδωσες μαθήματα ήθους και αθλητικού ιδεώδους. Βέβαια σε έκανα να κλάψεις με την πρώτη γνωριμία μας από κοντά! Δοτικότητα, ανιδιοτέλεια= Μαρία Σταμούλη, Θανάσης Καλαμαράς. Πώς αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό που κάνατε για μένα; Με το πρώτο τηλεφώνημα δεχτήκατε να με συνoδεύσετε στον αγώνα.Σχεδον χωρίς να με ξέρετε καλά καλά. Να ξέρατε πόσο άγχος πήρατε από πάνω μου! Πιστέψατε σε μένα. Αφέθηκα στη φροντίδα και στο νοιαξιμο σας.Σας κοιτούσα στα μάτια με απόλυτη εμπιστοσύνη σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Φροντίσατε να φάω, να πιω, να αλλάξω ρούχα, μιλώντας μου με τόση ηρεμία! Ήσασταν εκεί στον πόνο μου, όταν οι φουσκάλες έκαναν πάρτι στις πατούσες μου, αλλά κυρίως στη μεγάλη ανατροπή των τελευταίων χιλιομέτρων. Χωρίς εσάς δε θα κατάφερνα να φτάσω στο άγαλμα. Θαυμασμό, εκτίμηση, φιλία βαθιά , νιωθω για σας. Είστε υπέροχοι άνθρωποι! Το ευχαριστώ είναι λίγο…. Μεγάλη προσφορά επίσης στον αγώνα από τους εθελοντές. Γνωστούς και αγνώστους. Γιατί μια Λένα Τζίμα μπορεί να πεταχτεί μπροστά σου σε οποιοδήποτε σταθμό! Και μια Αντζυ Τερζή με Βίκυ Καρπουζα επίσης! Μήνες πριν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, μόνο το άγαλμα έβλεπα μπροστά μου. Κι αυτό συνεχίστηκε από την εκκίνηση και μετά. Τα χιλιόμετρα περνούσαν, καλά σηματοδοτημένα. Τρέχοντας δίπλα δίπλα κατά διαστήματα με γνωστούς κι αγνώστους. Με ανηφόρες, κατηφόρες, ισιωματα μέσα από καλλιέργειες. Το βουνό που ανεβήκαμε, μαγικό, μια αλυσίδα από φωτακια ήμασταν όλοι οι δρομείς. Στην κορυφή μας περίμενε ζεστό τσάι. 246 χιλιόμετρα τα οποία χώρισα στο μυαλό μου σε πρώτη μέρα, νύχτα και επόμενη μέρα τερματισμού. Με σκέψεις πολλές, άλλοτε στενάχωρες, άλλοτε χαρούμενες. Νιώθοντας ευτυχισμένη που τρέχω, που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ πολύ. Κι έτρεχε η σκέψη μου στην οικογένεια μου, στους φίλους μου. Όταν το σώμα διπλωσε, το πάλεψα πολύ. Σήκω μου είπα, έχεις πέσει κι άλλες φορές. Πάρε το “θέλω, μπορώ και γίνεται “και φταστο στο άγαλμα. Διένυσα τα τελευταία μέτρα ισορροπώντας στη Μαρία και το Θανάση. Λίγα μέτρα πριν μου ψιθυρίζει ο Θανάσης: σε περιμένει η Πέπη στο άγαλμα….. Ανέβηκα τα σκαλιά, ακούμπησα το άγαλμα του Λεωνίδα με ευγνωμοσύνη, αγαλλίαση, χαρά, ικανοποίηση. Ο κόσμος της Σπάρτης μου επιφύλαξε θερμή υποδοχή. Έτσι ολοκληρώθηκε ένα ταξίδι, στην πόλη που με αγκάλιασε από την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου εκεί. Η επόμενη μέρα βρήκε εμάς τους λύκους να πίνουμε καφέ, φτιάχνοντας μια μεγάλη αγέλη. Πολλοί είμαστε σκέφτηκα! Επιστροφή στην πόλη μου τα Ιωάννινα στη συνέχεια με τη βοήθεια των φίλων μου Μαρίας Τζοβαρα και Νίκου Μετσικα. Ευχαριστώ που εισασταν στον τερματισμό μου και με βοηθήσατε στο ταξίδι της επιστροφής. Επέστρεψα σπίτι μου με απόλυτα ισορροπημένο το μέσα μου κι ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς. Θα το φυλάξω και θα το παραδώσω στους μικρούς ” δρομείς” μου όταν έρθει η ώρα. Σ αυτό το ταξίδι γνώρισα κι έκανα καινούργιους φίλους. Είδα αυτούς που είχα να δω καιρό. Δεν αναφέρω ονόματα γιατί όλο και κάποιον θα ξεχάσω. Συνεχίζω να νιώθω τα συναισθήματα σαν κύμα μέσα μου. Θα μου πάρει λίγο χρόνο ακόμα να τα διαχειριστώ και να σταματήσουν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου….”
