Το κύμα ακρίβειας που πλήττει ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα και οι ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης σε συνδυασμό με την ανεργία και τον πόλεμο, δημιουργούν πρωτόγνωρες καταστάσεις στις ζωές μας. Όσο η ακρίβεια μεγαλώνει, τόσο η φτώχεια εξαπλώνεται.
Οι απανωτές ανατιμήσεις σε βασικά είδη κατανάλωσης, οι αυξήσεις στο ρεύμα και στα καύσιμα που συμπαρασύρουν εκατοντάδες είδη και υπηρεσίες, η αύξηση του κόστους στέγασης, κάνουν ακόμα πιο έντονες τις συνθήκες ανέχειας που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι.
Η κυβέρνηση εμφανίζει την κατάσταση αυτή ως φυσικό φαινόμενο, για την οποία φταίνε ο πόλεμος και η πανδημία. Αυτό που δεν λέει, αλλά το γνωρίζουν πολύ καλά οι εργαζόμενοι, είναι ότι την ολοένα και αυξανόμενη ακρίβεια τη βιώνουμε εδώ και χρόνια, πολύ πριν την έναρξη του πολέμου. Αυτό που δεν λέει είναι ότι η πανδημία ήταν ευκαιρία να αυξηθούν τα κέρδη και τα πλούτη των μεγάλων επιχειρήσεων σε βάρος των εργαζόμενων. Αυτό που δεν λέει είναι γιατί δεν έπεσαν οι τιμές με βάση τη λειτουργία των νόμων της αγοράς,τους οποίους ευαγγελίζεται αυτή και όλες οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η διαχρονική πολιτική των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ιδιωτικοποιούν κομμάτι- κομμάτι τις δημόσιες επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, που εμπορευματοποιούν όλα τα κοινωνικά και δημόσια αγαθά, που νομοθετούν σε όφελος των επιχειρήσεων για την αύξηση των κερδών τους έχουν την πολιτική ευθύνη.
Οι ταξικές πολιτικές όλων των κυβερνήσεων που υποκλίνονται στα συμφέροντα του κεφαλαίου επιχειρούν να φορτώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η αισχροκέρδεια δεν αποτελεί μια παρέκκλιση των δήθεν υγιών νόμων της αγοράς, αλλά συστατικό στοιχείο της λειτουργίας του καπιταλισμού. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που φουντώνουν σε μια περίοδο κρίσης του συστήματος όπως αυτή που βιώνουμε.Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι κάνοντας την κρίση ευκαιρία για νέα κέρδη, για το κυνήγι των οποίων δε διστάζουν να μας μετατρέψουν σε κρέας για τα κανόνια τους.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση προσπαθεί να μας ξεγελάσει με κουπόνια ελεημοσύνης, με τα οποία απλώς επιδοτεί με δημόσιο χρήμα τους μεγαλοκαρχαρίες της ενέργειας, των σουπερμάρκετ, των πετρελαίων, για να διαιωνίζουν την κερδοφορία τους εις βάρος μας. Την ώρα που αυξάνουν τις δαπάνες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και το ΝΑΤΟ, οι αυξήσεις των 52 λεπτών τη μέρα στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα αποτελούν εμπαιγμό. Ακόμα πιο γελοίες είναι οι εξαγγελλόμενες δήθεν αυξήσεις στον δημόσιο τομέα με την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης.
Η απάντηση σ αυτήν την πολιτική πρέπει να δοθεί με την οργανωμένη δράση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, μέσα από τα σωματεία τους και τις επιτροπές αγώνα που μέσω κλιμάκωσης και συντονισμού των απεργιών και κινητοποιήσεων.
